Samen met Jeroen op pad geweest om 5 etappes van de Salzburger Almenweg. Totaal zijn er 31 etappes dus alle redenen om het nog een keer heen te gaan. We zijn redelijk op tijd vertrokken en met alle files, tanken en rustmomenten hebben we er 12 uur over gedaan om bij het Gasthof in Embach te komen. Gasthof Krämerwirt een eenvoudig maar een goede service en lekker eten. Hier slapen we de eerste nacht en vandaar uit vertrekken we naar de Kögerlalm de eerste hut in de bergen. Nadat we ons hadden gemeld even de spullen naar de kamer gebracht en even wat eten en drinken.
Redelijk op tijd in bed, maar de volgende dag rustig aan beginnen. Om 10:30 zouden vertrekken, maar doordat het werd uiteindelijk 11 uur. Deze tocht hoort formeel niet bij de Almenweg, maar is gewoon praktisch vanuit het Gasthof en zeker ook een mooie route. Eerst over de goederenweg en later door het bos. Onderweg nog bij de Tischleralm Hútte een korte pauze gehouden. Mooie rustige plek waar verder geen stroom was, maar alles simpel. Een houtgestookte oven en water uit de bron. Back to basic. Verder op pad moeten we even stevig stijgen over smalle paden door het bos. Zo stijl dat ik besluit om de stokken te pakken. Met de stokken ging het een stuk beter. Nog een klein stukje dalen en komen we bij de hut op de Kögerlalm. Het was er erg druk en wat bleek de senioren uit de omgeving hebben een uitje bij de berghut. Op de kar met banken achter de trekker zijn ze vanuit het dal naar boven gereden. Dus een hele verrassing zoveel bedrijvigheid, maar nadat de kar weer volgeladen was voor de terugweg, keerde de rust terug. Wij ff snel douchen, schone kleren en wat eten. 's Avonds regen, wij pesten nieuwe stijl. De kaarten hadden andere tekens dan wij gewend zijn, maar met een beetje creativiteit kun ook daar mee pesten.
 |
| Hoogte profiel 1e etappe |
2e wandeldag
Goed geslapen en een heerlijk ontbijt. Broodjes voor onderweg meegenomen, omdat we onderweg geen geen hut op ons pad zou komen. Rustig aan gedaan en om 10:30 weer op pad. We hebben en nemen alle tijd, het is tenslotte ook vakantie en lekker relaxed door de bergen wandelen.
We zouden het eerste stuk gelijk een enorme stijging krijgen. Na een kwartiertje lopen, gingen we het bos is en begon het betere klimwerk. Een stuk van 1,5 kilometer 400 meter stijgen, maar het is een mooi pad en eigenlijk valt het reuze mee. Veel te zien en iedere keer lijkt het uitzicht nog mooier, dan het vorige vergezicht. Jeroen maakt een uitstapje naar het 'kruis' van de Rauchkogel (1810 m), terwijl ik lekker geniet van de stilte. Hier en daar zingt een vogel. Verder richting de Heinreichalm lopen we over een licht glooiend terrein. Het pad staat goed aangegeven en bij een poel staan een koppel paarden. Mooi gezicht en eigenlijk besteden ze totaal geen aandacht aan ons. We komen in de buurt van de Bernkogel. Een hoge top van ca 2100 meter. Vlak ervoor op een bankje bij een gedenk kruis eten we ons broodje. We genieten zichtbaar met volle teugen van onze tocht. Eigenlijk had ik het al jaren eerder moeten doen, maar goed nu doen we het en zeker niet voor de laatste keer. We lopen de officiële route en dat is links om de Bernkogel. Mooi pad, moeizaam dalend, dan door de weilanden, door een bosje en vervolgens over een smal pad door een weide en een behoorlijke helling. Van bovenaf lijkt het ingewikkeld, maar de werkelijkheid is anders. Nadat we een stroompje overgestoken zijn, zijn we ook al bij de Heinreichalm Hütte. Een mooie berghut, waar de gastheren en -dames ons opwachten. Opa, Oma, Vader, kleindochter en vriendinnetje en we drinken er eentje op de goede afloop. Weer een mooie etappe die weer is geëindigd in een oase van rust. Nou ja na een half uurtje komt er een groep uit Ierland binnen en is het gedaan met de relatieve rust. Toch is het gezellig en we kijken onze ogen uit wat ze allemaal aan het doen zijn. Grappig is ook om te zien hoe ze dingen proberen te bestellen en hoe groot de taalbarrière is. 's Avond na het heerlijke eten van Oma gaan de Ieren zingen. Op steeds dezelfde toon klinkt het ene na het andere lied. Een schrift met ruim dertig teksten en het moest volledig afgewerkt worden kennelijk. Wij en Danny vluchten op den duur naar buiten. Daar kletsen we over van alles, maar vooral over wandelen. Erg gezellig en later bleek dat hij zijn Duitse vrouw heeft leren kennen tijdens de tocht naar Santiago de Compostella. Ik vertel hem over mijn plan om komend jaar naar Santiago de Compostella lopen vanaf Saint Jean Pied de Port. Later nog meer ervaringsdeskundigen die vol trots vertelde dat ze de tocht in 32 dagen heeft gelopen. Ik kreeg alvast veel gelukwensen bij het lopen van de tocht komend jaar. Leuk.
 | |
| Hoogte profiel 2e etappe |
Nadat ik de groep uit Ierland op de foto heb gezet, pakken we onze spullen en gaan ook op pad. Op naar de Biberalm. Met weer de nodig pieken onderweg. We komen nadat we een bergtop zijn overgestoken bij een leuke hut. Een uurtje onderweg en we nemen een korte pauze, tenminste dat was de bedoeling, maar Jeroen zijn (Haus gemachte) soep, had enige tijd nodig voordat die klaar was. Onze 'straf' extra lang genieten van de rust die rondom de hut (Präau-Hochalm) was en de bedrijvigheid daar. De tijd lijkt er stil te staan en we laat het wachten maar ff duren. Hoewel Jeroen wordt toch wel nieuwsgierig wat ze in de keuken aan het doen zijn. Zo gaat het de hele tijd overigens en hij heeft steeds bij de hutten aangeboden om te helpen, maar gelukkig was het niet nodig. Wij komen voor de ontspanning, alhoewel het stijgen af en toe behoorlijk inspannend is. Het eten smaakt goed en wij dalen verder via de goederen weg. Steken een weiland door om vervolgens op een andere berg weer te stijgen. Het lijkt geen lastige klim, maar ondertussen gaat die behoorlijk in de benen zitten. Vlak voor de top wordt het pad smaller, wat tot nu toe steeds een behoorlijke klimpartij betekende. En ja hoor ook dit keer, maar ook nu werden we beloond met een prachtig uitzicht. Prachtig zoals het dorp Bad Hofgastein erbij ligt vanaf boven. De Biberalm moet dichtbij zijn, maar nog niet zichtbaar. Al dalend zien we een dak, waarvan Jeroen beweerd dat het de Biberalm is. Ik zeg van niet en we zetten een weddenschap erop. Helaas voor mij, want Jeroen krijgt de eeuwige roem en een mars. De Biberalm is een kleine berghut, met een hut er naast. Dat blijkt ons slaapverblijf te zijn, die we niet hoeven te delen. Het is er erg mooi en ook hier is het een overvloed van stilte en rust. Heerlijk genieten. Wij zijn de enige gasten en kunnen we een bed uitkiezen. Nette slaapplekken, alleen voor het avondeten kunnen we kiezen wat op de kaart staat. Lunchgerechten en soepen, dat is jammer maar helaas vanavond geen schnitzel. Wel een normaal spelkaarten, dus gaan we 'normaal' pesten. Redelijk op tijd naar bed en als we eenmaal liggen begint het te regenen. Hopelijk is het morgen droog.
 |
| Hoogteprofiel 3e etappe |
4e wandeldag
Het heeft een groot deel van de nacht geregend, maar helaas ook bij het opstaan. De regenjas aan en op pad door de regen. Gelukkig duurt het niet lang of we lopen door het bos over smalle paden en over balken met rubberen tegels erop. Kennelijk een drassig stuk. We doen een laagje uit, want ondanks dat het licht regent is het niet koud. We dalen verder af en kletsen over de horeca en genieten af en toe in stilte van de omgeving. Tot onze grote verbazing zien we varkens in het wild lopen. Wilde varkens? Nou ja het zal wel bij een berghut in de buurt horen. Korte tijd later zijn we bij de Fundneralm en daar trekken we de jas uit, drinken een buttermilch en een cola. We zijn bij een beslissingsmoment of we een korte route gaan doen, of de formele route. Volgens de gastheer blijft het de komende periode wel droog. Een uur naar de Branderhofalm en dan nog een uur naar de Gasthof Hofgaststeinerhaus. Het drinken smaakt heerlijk en we kletsen gezellig met de gastheer. Een uur stijgen van 1400 naar 1800 meter. Jeroen gaat klokken, maar ik ga gewoon in mijn eigen tempo naar boven. Stijl en met behulp van de stokken als een oude diesel loop ik gestaag door. Dit is tot nu de steilste klim en kost mij behoorlijk energie. Als een briesend paard vervolg ik het smalle pad en Jeroen lijkt zonder moeite te klimmen. De beste man heeft gelijk het is iets langer dan een uur en dan zijn we bij de berghut. Daar liggen weer varkens op het erf. We komen van alles tegen, koeien, paarden en varkens. Af en toe een mens. We drinken een Fanta en een Cola en gaan verder stijgen. Onderweg stoppen we kort om wat energierepen te eten. Op 1950 even een korte pauze. Wat een prachtige plek. Maar we zijn nog niet bij de top. We komen vandaag op het hoogste punt, namelijk 2065 meter. Helemaal boven begint het weer te sputteren en later regenen. Vlak bij de hut wordt het weer droog. Ik ben moe maar voldaan en neem een kop warme choco. Het personeel heeft weinig interesse om ons te helpen en we voelen ons ook niet echt welkom. Ook hier zijn we weer de enige gasten. De warme maaltijd gaat, maar Jeroen ergert zich zo, dat hij al op tijd naar onze kamer gaat. Ik drink nog een koffie en volg hem dan. Een ongezellig ding, maar we moeten het ermee doen.
 |
| Hoogte profiel 4e etappe |
De laatste overnachting in de bergen is helaas matig en hoewel het ontbijt goed is, blijft de algehele indruk niet goed. Trui aan en op pad om de laatste etappe te lopen. We lopen door de wolken over de goederenweg en vervolgens over een smal pad. Over een prachtige kronkelend pad lopen we verder en even later zit er een staalkabel aan de bergkant. Het wordt inderdaad erg smal en glad dus de kabel goed vasthouden en gaan we verder. Jeroen krijgt het op z'n heupen en ik krijg een gratis optreden waar Bert Visser zelf nog jaloers op zou zijn. Hij gaat maar door en we genieten over het pad met kettingen en stroompjes op de berghelling. Het weer klaart langzaam op en tot onze grote verbazing zien we vandaag ook mensen. Ok ook koeien, maar ook groepen mensen. Kennelijk is ons eindpunt (een parkeerplaats) een startpunt om een dag tocht te doen. Als we beneden zijn, steken we een beekje over en lopen door tot de Baldaufhütte. Daar is het druk en moeten we even wachten totdat we ons drinken krijgen. Ondertussen ritsen we de pijpen eraf, maken we foto's om die te plaatsen op Facebook voor de fanclub. Vanaf de hut gaat het alleen maar naar beneden, de laatste kilometer terug naar het dal. Door het bos in de schaduw lopen we al kletsend verder. Het laatste stuk waar we aanwijzingen krijgen die ons in verwarring brengen. Drie richtingen met de Almenweg erop en we kiezen 1tje van de drie. We steken via een fraai bruggetje een beekje over en vervolgen de weg. Helaas blijkt achteraf de verkeerde keuze, maar gelukkig is het een mooi pad, met het enige verschil dat we een dikke kilometer nog langs de weg moeten lopen voordat we bij de parkeerplaats zijn. Het eindpunt bereikt en een prachtige laatste etappe. Vijf dagen lopen in de bergen en vier overnachtingen in de Oostenrijkse bergen. Wat een prachtige vakantie.
We zouden worden gehaald door de eigenaar van de Krämerwirt, dus bel ik ze even op dat we op de parkeerplaats wachten. Nog een half uurtje wachten en dan arriveert onze taxi. Helaas ook aan deze mooie vakantie is een einde gekomen. Nog en rustdagje en een bezoekje Salzburg ter afsluiting.
 |
| Hoogte profiel 5e etappe |
Enkele foto's
