Bijpraten met oud collega

2 april 2014 heb ik samen met Gerrit gewandeld in de bossen van Hooghalen. We hadden afgesproken bij restaurant "Het wapen van Schotland" en Gerrit had gesmst dat hij wat later kwam, maar geen probleem. Ik genoot van een bakkie op het terras in de zon en wat telefoontjes afgehandeld. Ik zat er lekker en had hiervoor een wandelsessie gehad, die gelukkig weer erg goed was. Tijdens mijn 2e bakkie zag ik de witte bolide van Gerrit aankomen en het was goed om hem weer te zien. Het voelde gelijk weer vertrouwd, want hij was toch één van de dierbare collega's. Uit het oog is uit het hart, maar gelukkig eerder die week een wandelafspraak gemaakt.
Ik heb een route uitgetekend, maar onderweg loopt het anders dan verwacht. De kaart klopt niet met de werkelijke situatie, maar goed we dwalen door het bos, kletsen veel en we vermaken ons prima.

get lost in nature and you will find yourself

Ik ben helemaal op de hoogte hoe het de afgelopen periode is verlopen bij SWC en ik moet zeggen dat het me niet vrolijk maakt. Wat een gedoe, toestanden en werksfeer die niet altijd ff plezierig is zal ik maar zeggen. OP zich veel potentiële klanten die in aanmerking komen voor een wandelsessie om weer focus te krijgen op de werkplek. Ik voel helaas toch weer enige boosheid opkomen en denk aan het initiatief van Humanitas om verlies van werk en 'gedwongen pensioen' op te nemen in het rouwverwerkingsproces. Ik krijg toch wel weer de bevestiging, maar zoals gezegd ook werkstress op de werkvloer daar en de potentiële klanten die er rondlopen. Jammer maar ook een bedrijf die een out of the box zou moeten denken.

We steken de weg over en komen bij een dwarsbalk over de weg. Ik stel voor aan Gerrit om een stukje van een wandelsessie te doen, zodat hij een idee heeft wat ik doe. We doen een korte wandeling om even de gedachten leeg te maken en de natuur naar binnen te laten gaan. Ik ga steeds langzamer lopen en Gerrit volgt mij. Als we stilstaan blijf ik nog even stil en vraag dan hoe het voelde en een volmondige goed was zijn antwoord. Ik lach en vraag wat hem opvalt in de omgeving we lopen verder en vertel hoe ik geniet van het wandelcoaching. Ik denk dat ik het hem wel tig keer heb vertelt. Op een bepaald pad blokkeren enkele omgevallen bomen het pad en na wat klauterwerk lukt het wel. Gerrit zijn hond heeft het lastig, maar uiteindelijk kunnen we verder. Even later doorkruisen we Kamp Westerbork en maken we de doorsteek naar Heuvingerzand. Het 'werkgebied' van mij voor mijn wandelsessies. We passeren boeren die even pauze nemen en even later nemen wij ook een broodje. We lopen langs de weideblik en door het bos richting het restaurant waar we gestart zijn. Daar drinken we nog een kop koffie en spreken af over een maand weer te gaan wandelen. Ik kijk er al naar uit.